In het jaar 1876 was hij winnaar van het Leids Cabaretfestival. Zijn hele verdere leven heeft hij gegeten van de lach, het applaus en alle aandacht. Gegroeid in het licht van de volgspot, heeft hij vele moordende recensies overleefd. Maar nu, duizenden voorstellingen verder, is Het Podiumbeest kaal, krom en versleten en wil hij eindelijk op weg naar de uitgang. Mocht hij die vinden, dan is hij vastbesloten de deur met een onvergetelijke KNAL achter zich dicht te smijten. Het zal niet onopgemerkt blijven! Maar gaat hem dat lukken? En zal dit solitaire zoogdier ook buiten zijn veilige leefgebied kunnen overleven, met weet ik hoeveel mensen met een jachtvergunning? PODIUMBEEST ONTSNAPT! mag dan het allerlaatste cabaretprogramma van Mark van de Veerdonk worden, zijn handelsmerk blijft hetzelfde: een overdosis aan oneliners, anekdotes en prettig gestoorde meningen op een zalige hoop gegooid. En dat alles met zowaar een rooie draad! Ook in...

Ach, Brabant, waar de sfeer én het geweld “huiselijk” is. Als Brabanders in de zomer gaan winkelen en hun kind achterlaten in de auto, dan laten ze alleen een raampje open staan, als het kind wil roken. In Brabant is in het jaar 1947 Moeder Maria voor het laatst verschenen, en dat is echt de laatste keer dat daar een maagd is gesignaleerd. En zo kan ik nog wel even doorgaan over mijn provincie, en als 100 procent Brabander mag ik dat ook doen. Tot zover mijn mening tot mijn 60ste verjaardag. Tot ik mezelf een DNA-test cadeau deed en de verrassende uitslag me keihard uit mijn comfortabele leunstoel kieperde. In mijn 16e show Geen Viking ga ik op zoek naar mijn ware identiteit en val ik van de ene verbazing in de andere. Centraal staat een Slabroeks speeltuintje en iets dat daar 75 jaar geleden uit de lucht kwam...

De 15e voorstelling van Mark van de Veerdonk gaat over Het Menselijke Tekort: We willen steeds meer en meer en juist daardoor krijgen we alsmaar minder. Zo komen we onderhand om in de nutteloze gadgets, gereedschappen en goederen. Welke oen heeft bijvoorbeeld de sleutelhanger bedacht, de uitvinding die het mogelijk maakte om al je sleutels in één keer kwijt te raken? Wie kwam op het onzalige idee om chips te gaan verkopen in ouwe tennisbal-kokers? En het ultieme middel tegen droog haar is toch gewoon water!? In Kaaskleum gaat de Brabantse cabaretier op zoek naar dingen die er nog wel degelijk toe doen. De rest mag, wat hem betreft, gerust met de aanstaande zondvloed mee. Het lachspektakel duurt zoals gewoonlijk ruim tweemaal 50 minuten. Daarbij staat, hangt en zit Mark weer tegen, onder of bovenop een idioot decorstuk, zo onderhand zijn handelsmerk. Net zoals de hoge grapdichtheid van zijn shows....

De eerste try out in Gorinchem duurde twee maal anderhalf uur. Amnesty International is gebeld, voedselpakketten zijn afgegooid en de emotionele schadeclaims van mijn publiek buitelden over elkaar heen. Het is inmiddels allemaal goed gekomen. TOF is een programma waarvoor ik me niet hoef te schamen. Wat heet, ik ben zelfs keitrots op wat Bart, mijn technicus, en ik op de planken gooien. En oh ja, natuurlijk ook op Bernard Versteeve onze vaste decorbouwer. Deze keer heeft hij zichzelf (en ons) overtroffen. Ja, we mogen rustig stellen dat het een beetje uit de hand is gelopen. En daar moeten we het mee doen (tot eind januari 2016). Kom maar kijken als je durft.

Al op de eerste dag van mijn hoofd-leeg-maak-maandje op het prachtige Pembrokeshire Coast Path in Wales liep ik pardoes tegen mijn nieuwe decor aan: een ouwerwetse telefooncel. En in een minuut of vijf had ik vervolgens het hele raamwerk van mijn nieuwe show in mijn hoofd met als pitch: Man Kraakt Telefooncel. Decorbouwer Bernard Versteeve deed de rest.  Voor de pauze was het een originele Brinkman Van der Vlugt cel uit 1931, maar na de pauze was het ineens een keukentje waar Jamie Oliver jaloers op zou zijn. Het klinkt nou erg simpel, en dat was het eigenlijk ook. Vanaf try-out nummer drie in Engelen liep het gesmeerd. Niet op de laatste plaats door mijn nieuwe technicus Bart Reijnders. Jawel uit Oss, alsof het allemaal al niet Brabants genoeg was.  Het was weer mooi om na afloop te horen wat de toeschouwers er zelf allemaal op, aan en achter hadden verzonnen. Was het werkelijk een harde...

Na bijna 150 voorstellingen van Ranjaneurose had ik 't even helemaal gehad. Avond in avond uit net-niet-doodgaan op een wc-tje was me niet in de kouwe kleren gaan zitten. Begin 2010 ben ik daarom in m'n uppie uit gaan waaien in Nieuw Zeeland. Ik kwam als herboren terug, met totaal onverwacht het thema voor mijn nieuwe show: heimwee. Het kwartje was gevallen op mijn laatste trektocht (Routburn track) door het woeste gebergte van het Zuidereiland. Daar was ik de uit Nederland geëmigreerde Debbie Egan tegen gekomen en springend van rotsblok naar plateau was ons gesprek op haar nog bestaande band met haar moederland gekomen. Haar thuishunker dook vooral bij ziekte en verdriet op maar was verder totaal onvoorspelbaar en ongrijpbaar. Terug in Slabroek ben ik alles over heimwee gaan lezen wat er maar te vinden was. En zo kwam ik uit bij het prachtige boek Het Wrede Paradijs van de...

Als je even naar boven scrollt helemaal naar het begin van mijn levensloop zie je het jaartal 1959. Oeps, dit jaar word ik 50. En bij mijn vader hield het daarmee op. Zijn hart bedoel ik. Bij het schrijven van mijn 11e programma spookte de sterfleeftijd van mijn vader me constant door mijn hoofd. Logisch dat dit het thema van de voorstelling werd. Word ik ouder dan mijn vader? Dat is wel een hele gekke gedachte. Drie meter hoog op een toiletpot gezeten komt het cruciale moment steeds dichter bij. Mijn vriendin werd daar niet echt vrolijk van dus die heeft deze voorstelling niet echt vaak gezien. Voor mijzelf was het een hoogtepunt. In Ranjaneurose zag je wie ik werkelijk ben.... geloof ik. Huizen 2009 Net voor de try out in Huizen loop ik met mijn hond Sjeng van de chinees naar theater de Boerderij. Plotseling ziet ze een kat...

Een cabaretprogramma lijkt wel een liefdesrelatie; je kunt je nog zoveel in je hoofd halen maar uiteindelijk pakt het toch altijd anders uit dan je denkt. Ik had het helemaal in mijn hoofd: het zou een programma gaan worden over het smelten van de ijskappen. Dat leek me prachtig, met echt ijs in het theater dat in twee uur tijd helemaal wegsmelt. Maar ja ... na een bezoek aan de voorstelling van Tapdogs begon het al lichtelijk te verschuiven. Er moest een klein podiumpje komen waarop ik mijn povere tapkunsten zou gaan vertonen. En ... het moest gaan regenen! NOG mooier, een watersnoodramp dus. Lui Oog Gezocht is eigenlijk ontworpen door de decorbouwers Ronald Schinkelshoek en Bernard Versteeve. Zij bouwden een prachtig podium dat van ontbijttafel pijlsnel kon veranderen in een bed (inclusief vriendin) en daarna met twee zwaaien naar links een stuk dak kon worden. Met dat decor kon...

Een man in een kamer. Eenzaam naar buiten turend door zijn vierkanten raam. Meestal is eenzaamheid een keuze die anderen voor je maken maar niet in dit geval. Althans dat houdt deze man  zich voor. De buitenwereld is een verzamelplaats van egocentrische eenlingen geworden maar niemand ziet het. Daar WIL je toch niet bijhoren! En de wereld is Vierkant gaat over eenzaamheid, over stalken, de verstikkende gezelligheid van de Jaarmarkt van Mosbulten en natuurlijk over mijn tweelingbroer. Ooit van het Vanishing Twin Syndrom gehoord? Er zijn geleerden die beweren dat het percentage tweelingen (nu 8 procent van alle zuigelingen) in het begin van de zwangerschap bijna 10 maal hoger ligt dan aan het eind, bij de geboorte. 8 op de 10 mensen zouden daarom onvolledig op de wereld worden gezet; ze missen hun wederhelft. Eenzaamheid is eigenlijk niets anders dan diepgewortelde rouw om je prenatale verlies. Dat is even slikken,...

Wat in oorsprong een programma over zigeuners had moeten worden, ontpopte zich tot een zoektocht naar mijn jeugd. Een ware queeste waar Monty Python met hun graal een puntje aan kon zuigen! Ehem …  Mijn graal bleek echter een bakje vanille pudding … met harde stukjes. Het begon allemaal met de vondst van een kindertruitje in de la van mijn helderziende overbuurvrouw Van den Oetelaar en eindigde met de film van mijn leven in kamer 254 in het G.G.G. (Gesticht der Geheugen Gestoorden). Als je het voorgaande leest zou je zeggen dat het een volstrekt maf programma was, en dat klopt. Allen die er overeenkomsten met het gedachtegoed van Marcel Proust in ontdekten en vooral de bezoekers wier levensinzicht aanmerkelijk is vergroot door deze voorstelling … bied ik mijn welgemeende excuses aan. 2003, Heeswijk, de Kersouwe Boeren bellen me wel 's op als het een tijd lang droog is geweest....

"Ik hoop niet dat ik je beledig Mark, maar je hebt totaal geen aanleg".  Danslerares Dimphy van Alphen draaide er niet omheen na mijn eerste dansles. Ik had duidelijk geen "soul" in mijn heupen. En toch, Marvin Gaye, The Jackson Five, The Tramps, ik heb er heerlijk op staan dansen. Na de laatste voorstelling en anderhalf jaar van hardnekkig oefenen kwam er in Gorinchem een mevrouw op me af die zei: "Erg leuk, maar weet je wat JIJ ´s moet doen? Dansles nemen." 2001, Gouda Schouwburg Tegenwoordig heb ik er eentje die gaat piepen alsie leeg is. Maar toen bestond dat geloof ik nog niet. Ik doel op mijn benzinemeter. Op weg naar Gouda sloeg dus het noodlot toe. Hakkepuf prut klaar. Geen benzine meer. De ANWB gebeld. Daar werd ik ontvangen door een lekker soulnummertje: "I'll be there". Wat een toeval, dat gebruikte ik ook tijdens mijn voorstelling.  Als slotnummer. Volgens de ANWBjuffrouw zou er...

Met dit programma ben ik inderdaad doorgebroken. Zo bij m´n enkels. Bijna een jaar lang heb ik in Den Haag getraind in grondacrobatiek: stoeltje, handstand, secretaressezit (!?). Afwisselend spelend met de acrobaten Johannes Fischer en Paul Griffioen snuffelde ik voorzichtig aan de grote zalen. Iedere voorstelling was (door mijn belabberde techniek en onderhuidse rivaliteit met de acrobaten) weer totaal anders: 130 premieres dus. Maar ik leef nog. 1999, Hoofddorp Het Oude Raadhuis Ik zat allerminst goed in mijn vel die avond. Niet verwonderlijk want ik had een paar uur eerder een enorme trap gehad van een eenjarig paard bij ons achter in de wei. Niks gebroken maar mijn linkerbovenbeen was wel twee keer zo dik geworden en voelde aan alsof er een pitboel aanhing. Het moet het Hoofddorp's publiek ook zijn opgevallen. In deel 1 van de show speelden we namelijk  twee schoolkinderen in korte broek. Die avond had ik één rose...

Met een Zwitserse koebel en een aquarium maakte percussionist Rene Spierings het geluid van een tangverlossing. Of deed hij dat met het wiel van een Opel Astra en een verfkrabber? In ieder geval heb ik alle rommel nog in de schuur staan. Behalve de djembe en de gesampelde marimba natuurlijk. Die gebruikt Rene nu bij slagwerkgroep Percossa. Ja, veul gelachen met dat tiep uit Beek en Donk. 1996, Utrecht Stadschouwburg De spannendste premiere ooit. Bij het plannen van deze eerste echte voorstelling in Utrecht hadden we geen rekening gehouden met het drukke speelschema van percussionist René Spierings. Hij moest die ochtend met percossa in Duitsland spelen en het was maar de vraag of hij wel op tijd terug in Utrecht kon zijn. Zeker met die drukke vrijdagfiles. Het optreden stond gepland om half negen maar om zeven uur nog geen spoor van René. Half acht: niemand. Acht uur, niks. Nou begon het...

De aanloop naar dit programma was erger dan de reis van Odysseus zelf. Tijdens de opnames voor de kust van IJmuiden sloeg onze boot bijna om, cameraman Geert de Bruin viel in Utrecht net niet van een dak af, in Archeon waaide ons decor weg etc. etc. Zes maanden voorbereiding voor een half uur 16 mm. film! Nu zou dat veel handiger gaan met video en beamer. Overigens was het resultaat nog niet eens zo belabberd. Hoogtepunt: Tour de France voor groot scherm met acteur Frans de Wit als dubbele Joop Zoetemelk. Pianist Marcel Schmidt zag het en keek er naar. 1994, haven van IJmuiden. Voor de laatste filmscenes van het programma waren we naar de haven van IJmuiden gereden. Daar zouden we de roeiscene gaan opnemen. Odysseus zou hier het laatste eindje naar Itaka varen. En die skyline van de hoogovens waren daarvoor een perfect decor. Bij aankomst regelden we...

Deze voorstelling uit 1993 is nog steeds actueel. Over de kleinste minderheid van Nederland. In het begin aangespoeld in Zeeland en op het eind weggeschommeld, terug richting Afrika. Tijdens bedrijfsoptredens doe ik nog regelmatig het schimmenspel. En "Elvis without a nose"!   1994, Apeldoorn, Schouwburg Orpheus. In het midden van de jaren 90 speelde Seth Gaaikema zijn laatste oudejaarsshow. Hiervoor had hij enkele maanden een serie try-outs geregeld. Maar zijn voorstelling was uiteraard niet avondvullend. Vandaar dat ze mij vroegen om in Apeldoorn als voorprogramma voor de pauze te spelen. De schouwburgzaal zat vol. En duidelijk niet op mij te wachten. Mijn show over de 16e generatie pygmeëen in Nederland liep stroef. Na een half uur zette pianist Marcel Schmidt het liedje "Neger op Schiphol" in. In dit lied liet ik twee meningen over asielzoekers in Nederland door elkaar heen horen. Rechts en links. De eerste deed ik brallend, met een wat geaffecteerd stemmetje....

De cabaretkenners herrinneren zich misschien de act met de nijlonkous  ("inderdaad edelachtbare") en de voorzitter van de Vereniging van Verlegen mensen. Tijdens deze nummers speelde pianist Marcel Schmidt gewoon door, maar klassiektrompetisten Carl Daleboudt en Hendrik Jan Houtsma konden dan ineens niet meer blazen. Deze show hebben we ruim 250 maal gespeeld. 1991, Tiel, Agnietenhof In dit jaar heb ik het Leids cabaretfestival gewonnen. Tegelijkertijd wonnen Teeuwen en Smeenk cameretten. Vandaar dat we mekaar vaak tegenkwamen in de theaters. In een duo-programma. In Tiel speelde ik na hen. Vanachter de coulissen had ik al gezien dat ze de zaal niet echt meekregen. Sterker nog, het publiek leek behoorlijk geschokt door hun liedjes en dialogen. Na een mager applausje kwam ik op.  Hans Teeuwen was ondertussen samen met Roland op weg naar de kleedkamer. In mijn ooghoek zie ik een vrouw in een blauwe jurk het podium opklimmen en ook naar achteren rennen. Achter...

Na enkele vingeroefeningen in het amateurswerk (viermaal een halve hoofdrol in het schoolcabaret gymnasium Bernrode onder leiding van docent Stef Bugter) probeerde ik eens wat uit op feesten en tussen schuifdeuren. Met wisselend succes. Tijdens mijn studie sociale geografie hadden we feesten genoeg dus ook genoeg mogelijkheden om op een podium te klimmen. Na een half mislukt optreden op het jubileum van de universiteit Utrecht ben ik naar de openbare bibliotheek gerend, heb daar alle gouden gidsen van Nederland gepakt en allerlei verenigingen en organisaties aangeschreven: ik doe iets geks op het podium nodig me maar uit voor 150 gulden. Resultaat het eerste programma ''Natte Voeten'' Aan dit eerste programma uit 1987 ging dus een kleine drie jaar van probeersels vooraf. Ja, ik heb denk ik de traagste carriere van alle cabaretiers! Ik ben op 28 februari 1984 begonnen met een optreden bij studentenvereniging Veritas in Utrecht­ en 14 jaar...

Tien voor vijf s'morgens. Na mijn geboorte ben ik nooit meer zo vroeg opgestaan. Al na een half uur klonk de sirene van de brandweertoren naast ons huis. Het hele dorp liep uit, mijn moeder glom van trots en wilde al het balkon op om de baby aan het volk te tonen. Toen ineens een harde kreet ook de rest van brabant wakker maakte: '' Dun Baron Stu In De Fik!! '' Op de Ochtend van mijn geboorte was het pauwenhok van kasteel heeswijk in brand gevlogen. Een pauw heeft hierbij het leven gelaten. 1967, de Pyrex Ovenschaal Ik moet een jaar of acht zijn geweest toen het gebeurde. Mijn moeder was aan het stofzuigen ...(mijn moeder was altijd aan het stofzuigen, ik herrinner me nog de sensatie dat ik er achter kwam dat ze kon worden losgekoppeld van de zuiger ...en dat ze gewoon doorleefde!) ... werd er aangebeld. Het...